De dame met de blauwe jurk en roze hoed

Lieve allemaal, 

Ja alweer een blog en dit keer heeft het niet echt te maken met mijn sieraden. Maar toch wil ik deze unieke gebeurtenis met jullie delen. Deze dame was namelijk aanwezig bij Prinsjesdag, in de ridderzaal notabene. Hoe uniek en bijzonder is dat. Voor sommige is het natuurlijk hun werk en hebben dit al een stuk of zeven keer meegemaakt. Maar niet voor mij natuurlijk.

Toevallig heb ik ook iemand ontmoet op vakantie een jaar of drie geleden. Een paar weken geleden kwamen we weer aan de praat omdat hij een sieraad van mij kocht. Natuurlijk praat je dan over het een en ander. Ik vertelde hem dat ik het Binnenhof en de Tweede Kamer nog nooit had gezien. Tuurlijk wilde hij mij een keer rondleiden, hij werkt hier immers, maar ook kon ik mee naar Prinsjesdag, als ik dat zou willen. Daar hoefde ik natuurlijk geen twee keer over te denken. Ik heb het een en ander moeten regelen op het werk, maar gelukkig heb ik zeer collegiale collega's. Dus kon ik gaan. 

Al vroeg vandaag zat ik in de trein naar Den Haag. Met hoed en al, want dat is natuurlijk traditie. Vannacht heb ik er zeker onrustig van geslapen. Wat kon ik ervan verwachten? En wat als ik nou iets heel doms doe, zoals tijdens de troonrede hard niezen. Of struikelen bij het verlaten van de ridderzaal (wat overigens ook bijna gebeurde. Gelukkig kon ik mezelf opvangen en toen ik opkeek zag ik tot mijn grote schrik wel een aantal camera's staan. Gelukkig behoor ik niet tot de groep bekende of bijna bekende Nederlanders. Dus er zal wel niets mee worden gedaan. Maar als je bij een of andere talkshow een raar beeld voorbij zit komen van een dame, met een blauwe jurk en een grote roze hoed die bijna afwaait, die bijna valt van een trapje, dan vrees ik dat ik dat ben. Maar dat volledig ter zijde.)

Toen ik van het treinstation naar de tweede kamer liep waaide het flink, dus met een hand hield ik mijn hoed vast en met de andere mijn telefoon, omdat ik wel moest weten waar ik heen moest. Op tijd én met hoed kwam ik aan bij de Tweede Kamer, waar ik met mijn gastheer nog een kopje koffie dronk en een bescheiden lunch nuttigde. Toen kreeg ik nog een kleine rondleiding door het gebouw van de Tweede Kamer. De tv geeft de schoonheid van het gebouw echt niet goed weer. Het is een oud gebouw, waarbij het nieuwe er tegenaan en omheen is gebouwd, waarbij de oude gedeelte nauwelijks geschaad word. Dit wordt een soort geheel wat ik het best met een Jin-Yang teken kan vergelijken. In het oude zit wat nieuws en in het nieuwe zit wat ouds. Het is erg lastig om dit op papier, nou ja digitaal, te omschrijven. Maar erg mooi en bijzonder om te zien. 

En toen begon het geheel. Mijn gastheer begeleide mij naar de ridderzaal waar ik in de Ridderzaal, tussen de genodigden, mocht plaats nemen. Heel bijzonder dat ik vanaf mijn plek de de leden van de Eerst en Tweede Kamer zo kon zien zitten. En vanaf mijn plek kon ik ook goed de troon zien, daar waar het koningspaar zou plaatsnemen. 

Natuurlijk is het op zo'n dag veel wachten. Ik was daarom blij dat ik een vriendelijke buurvrouw had waar ik een gezellig praatje mee kon maken. Ook voor haar was het de eerste keer en dat schept toch een band. Samen hadden we het over de verschillende hoeden die we zagen. En dat waren er natuurlijk een hoop! Maar ook over onze eigen zoektochten naar een passend hoofddeksel. We leven niet in een Nederland waar een hoed een gewoonte is. Dus de zoektocht was voor ieder nog een hele strijd. Wel waren we beide tevreden met onze keuze en konden we deze dan ook met trots dragen. Natuurlijk had ik bij het kiezen van mijn hoed nooit aan harde (ruk) winden gedacht. 

Ik was ook erg blij dat de voorzitter ons allen goed uitlegde wat er van ons verwacht werd. Het wachten viel mij uiteindelijk reuze mee. Voor dat ik het wist moesten we gaan staan omdat de leden van het koninklijk huis, met natuurlijk het koningspaar, arriveerde. Op nog geen vijf meter afstand liepen ze bij mij langs. De koning en de koningin. Dat had ik nooit durven dromen. 

Van mijn moeder kreeg ik al een berichtje dat zij mij op tv had gezien. Dus vanavond zal ik trouw allen journaals en nieuwsprogramma's kijken en heel misschien zie ik mezelf, met mijn roze hoed, wel langskomen. 

De troonrede ging voor mijn gevoel ook sneller dan ik had verwacht. Op tv lijkt het altijd erg lang te duren, maar dit was zo voorbij. Vanaf mijn plek kon ik precies tussen de hoofden van mijn voorgangers de koning en de koningin zien. 

Na de troonrede gaan de leden van het koninklijk huis naar de koninginnenkamer, wat precies achter mij lag. Ja ik bofte heel erg met mijn plek. 

Na het hele spektakel ben ik met mijn gastheer wat gaan drinken in het restaurant van de tweede kamer. Ook daar zag ik natuurlijk diverse mensen langskomen die ik van tv ken. 

Tijdens het aanbieden van de miljoenennota door de minister zat ik op de tribune van de Tweede Kamer. Blijkbaar duurt dat maar een half uur. Er word een speech gegeven en er worden een hele hoop foto's gemaakt (het geklikt van de camera's overstemd op momenten alles) en dan is het alweer voorbij. Wel erg leuk om te zien. Politici in hun natuurlijke habitat eigenlijk. 

Dan is het tijd voor een borrel, met de lekkerste bitterballen die ik in een hele lange tijd heb gegeten. Ik zag de desk waar de NOS op dat moment een interview hield met de minister. Nee ik ben er niet achter gaan staan. Het was zeker niet mijn bedoeling om op tv te komen. Ik wou het alles gewoon ervaren. En dat is zeker gelukt. Het was zo bijzonder om mee te maken. En natuurlijk doet het mij ook nadenken. Wat vind ik van die plannen, wat is het gevolg voor Nederland, en voor mij? Dat zijn mooie onderwerpen voor avondvullende discussies. 

Ik ben erg dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken. Ik zou het ieder die het ook wil ook van harte gunnen. Want ik heb met volle teugen van elke minuut genoten. En ook maakt het mij weer scherp over mijn meningen en visies. 

De treinreis bood mij mooi gelegenheid dit alles te schrijven. 

Bij thuiskomst meteen mijn hoed afgedaan en mijn pumps uit (aangezien ik te eigenwijs was om mijn pumps na de plechtigheden te verwisselen met mijn ballerina's).

Nu ontspannen en bijkomen van een drukke en indrukwekkende dag. Rustig alle indrukken verwerken. En een avondje tv kijken (zou ik mijzelf ergens zien?) 

Liefs,

Anna

De dame met blauwe jurk en roze hoed